We deinen voortdurend op golven van verlangen
En binnen een relatie is dat niet anders.
We verlangen naar geborgenheid en dichtbij de ander kunnen zijn maar ook naar ademruimte en ons eigen ding kunnen doen.
In sommige relaties komen partners op dit vlak tot een natuurlijke flow.
Maar veel vaker loopt dit niet van een leien dakje!
In de meeste relaties is het een ware zoektocht om hierin een goede balans te vinden.
Zoals ook Paul Verhaeghe het schreef in zijn boek Intimiteit:
“Liefde. Samen op stap gaan kan bijzonder aangenaam zijn maar het vergt oefening, inspanning en geduld om een gemeenschappelijke tred te ontwikkelen. Je kent ze wel, het koppel waarbij de man 10 meter voorop fietst of -loopt. Bij de geslaagde versie is het samen op stap gaan een ballet met schijnbaar moeiteloos op elkaar afgestemde bewegingen, zowel in de verwijdering als in het samenkomen."
Ik lunchte onlangs met een goede vriendin. Ze heeft 27 jaar langer levenservaring dan mezelf en ik ben dit jaar 40 geworden. You do the math ;) Ze ging in pensioen in 2020. Haar ‘tweede leven’ kon beginnen! Genieten maar! Helaas, Corona gooide roet in het eten. Alle mooie plannen waarover ze samen met haar man gedroomd had, vielen in duigen! Geen uitstapjes of reizen, geen etentjes, zelfs geen terrasje tijdens een wandeling of fietstocht. Ze vertelde me hoe ze samen, zonder al die spannende plannen, hun draai dienden te vinden in het leven van alledag. Ze ondervonden al gauw dat zij en haar man zo verschillend zijn in hoe ze graag hun tijd spenderen: Zij komt graag buiten, onder de mensen. Hij is graag thuis en geniet van zijn tuin. Zij heeft geen zittend gat en is graag actief bezig, hij leest graag een boek in de zetel. Zij dit, hij dat… Tot zolang ze beiden werkten was er geen probleem. Hun behoeften werden ingevuld, niet zozeer door elkaar dan wel door het leven zoals het toen was. Maar nu werden ze overgeleverd aan elkaar, geïsoleerd in hun huisje heel dicht bij elkaar. De spanningen lopen op. Haar verlangen om buiten te komen en onder mensen te zijn blijft onbeantwoord want gaan wandelen op haar eentje en een terrasje doen, ziet ze niet zitten zonder hem. Ze verlangt van hem om samen meer activiteiten te doen. Zijn verlangen naar rust in huis wordt verstoord door een bezige bij die daar voortdurend loopt ‘rond te zoemen’. Hij verlangt van haar om het samen met hem rustiger aan te doen.
Hier zie je hoe een cruciale verandering in het leven van een koppel alle evenwicht heeft verstoord en hoe mensen voortdurend heen en weer geslingerd worden tussen onverenigbare verlangens.
Alain De Boton omschrijft dit met enige zin voor dramatiek doch realistisch in ‘Weg van liefde’:
‘Als wezens die gedreven worden door twee fundamentele, maar volkomen aan elkaar tegengestelde verlangens, zijn we veroordeeld tot een treurig en ontoereikend liefdesleven.’
En het is nu éénmaal zo. In de liefde komt het écht vaak voor dat we niet in sync zijn met onze partners. We zitten op een andere golflengte waardoor conflict of spanning ontstaat.
Wat kan helpen om een afgestemd evenwicht te vinden?
Wees je bewust dat het verlangen naar geborgenheid en autonomie in een bepaalde flow zit met ups en downs. Waar bevind jij je momenteel? Heb je nood aan nabijheid of eerder aan vrijheid? En hoe zit dat bij jouw partner?
Beide verlangens bewegen in ons maar ze allebei tegelijkertijd willen invullen geeft kortsluiting. Niet alleen in jouw hoofd maar ook bij je partner. Sowieso!
Probeer helder te krijgen wat jouw behoefte is op dit moment en breng dit in gesprek. Spreken vanuit jouw eigen verlangen is meer verbindend dan te eisen wat de ander moet doen om jou gelukkig te maken.
Deze dynamiek is een leven lang in beweging. Het blijft een eeuwige interne drijfveer in onze relaties: jezelf kunnen zijn bij de andere ander, kunnen losbreken naar vrijheid maar steeds terugkeren in verbinding.
Om de cirkel rond te maken: ‘Alleen kunnen zijn, samen met de ander’, dat maakt een relatie intiem en duurzaam.